In deze blog vind je regelmatig iets terug over hoe het me gaat in Kameroen. Indrukken, mensen die ik ontmoet heb, dingen die me bezighouden, wilde plannen die ik beraam, ... die komen hier allemaal op terecht.
Hou het in de gaten om meer te weten te komen over wat ik hier allemaal uitspook.
en tot slot nog even dit: toen we het voorbije weekend in Djingliya verbleven, kreeg ik even bezoek in mijn bed van een ongenode gast. Normaal slaap ik in een bed met een muskietennet. Door plaatsgebrek had ik echter een matras op de grond en geen muskietennet. Helemaal geen probleem tot ik op een moment iets hoorde vallen op mijn matras. Ik scheen met mijn zaklamp en het bleek deze lieverd te zijn: een scolopender
Ik probeerde hem een goede mep van de sloef te geven, maar ik wou geen vlekken maken op de matrasbeschermer (zoals mijn mama het mij altijd geleerd heeft). Dus jaagde ik hem eerst weg, hij bleek echter sneller dan gedacht en voor ik het wist, verdween hij in het donker.
De dag erna, kon het beestje geïdentificeerd worden door zuster Lea. Die wist te zeggen dat ze kunnen steken als een schorpioen, zeer pijnlijk maar niet dodelijk. Zo zie je maar, ook een nature boy kan al eens schrikken.
Na ons bezoek aan het parc Waza, waren wij het die bezoek kregen. De mama van Annelies, Els, had een beetje halsoverkop beslist om er tijdens de paasvakantie ook eens op uit te trekken en koos als bestemming het extreme noorden van Kameroen. Het is eigenlijk een half wonder dat het gelukt is om ons te bezoeken, want wij hebben er toch een dik half jaar over gedaan om alle voorbereidingen en papierwerk rond te krijgen. Gelukkig heb je voor een kort bezoek niet zo veel papieren nodig waardoor het klusje dan toch in enkele dagen geklaard was.
Het was voor haar natuurlijk wel een mooie kans om ook eens te bekijken hoe het er hier aan toe gaat. We verblijven voor het grootste deel van haar bezoek wel in Maroua, waar het momenteel zo’n 45 graden in de schaduw is (thermometers die in de zon hangen, weigeren dienst). De warmte vermoeid ons enorm, maar toch proberen we de energie te vinden om het één en ander te doen en te bezoeken.
Zo zijn we gisteren op bezoek geweest in het grote weeshuis van Mouda, zo’n 35 kilometer van Maroua. Het is een enorm complex, opgericht met de hulp van allerlei Europese landen, Italië op kop. De kinderen die ernaar toe worden gebracht zijn soms echte wezen, zonder vader en moeder. Maar in de meeste gevallen gaat om kinderen die hun mama verloren zijn en waarvoor de papa zijn verantwoordelijkheid niet neemt. Het gaat om kinderen die enkele dagen oud zijn tot kinderen op oudere leeftijd. Zij worden met liefde opgevangen in afwachting van adoptie.
Verder zijn er ook kinderen met een mentale handicap, die geholpen worden met onder andere therapie met paarden, hetgeen in België ook dikwijls gedaan wordt. Het deed ons pijn in het hart hoeveel moeders hier nog sterven in kraambed, maar tegelijk deed het ons deugd om te zien dat de kinderen hier met liefde en professionele hulp worden opgevangen. Het complex is trouwens bijna volledig zelfvoorzienend waardoor het zo goed als geen geld moet uitgeven aan voeding, elektriciteit, … Zelfs medicatie wordt hier geproduceerd. Op het terrein werden de oudere kinderen ook tewerkgesteld om artisanale producten te maken. Die worden dan weer verkocht om meer inkomsten te kunnen investeren. We hebben daar dus met plezier het één en ander gekocht.
We raakten aan de praat met de man die de artisanale winkel openhield en het bleek dat hijzelf thuis ook enkele weeskinderen opvangt. Hij nodigde ons meteen uit om hem en zijn vrouw een bezoek te komen brengen na zijn werkuren. Hij woont in Maroua dus dat was geen probleem. Zijn huis en tuin omhield 1 hectare dus dat is zeker plaats genoeg voor de 15 adoptiekinderen die Thierry en Martine momenteel opvangen.
Zuster Lea heeft familie op bezoek in Djingliya en die moeten we natuurlijk ook een bezoekje gaan brengen. Zinke studeert om wiskunde en plastische opvoeding te geven in het middelbare onderwijs en komt nu hier naartoe om een vrijwillige stage van 3 maand te doen. Jan en mama Griet vergezellen haar en blijven 3 weken.
We zouden hen sowieso bezocht hebben, maar nu kwam er nog een speciale gelegenheid bij ook: Zinke wordt 21 jaar! Een groot feest dus en wij kwamen ook als verrassing. Daar wachtte ons een echt feestmaal, met allerlei lekkere groentjes, plantins (bakbananen), frieten, satés, een heerlijk parelhoentje en gekoelde frisdrank. Het was lang geleden dat we nog eens zo lekker hebben gegeten dat we eigenlijk een beetje te veel hebben gegeten. We moesten toch even lachen toen Griet vertelde dat ze nog een cake gebakken had ook. Geen nood, we hebben er toch nog een plaatsje gevonden.
Bij verjaardagen horen natuurlijk ook geschenken en Zinke kreeg voor haar verjaardag een bezoek aan parc Waza (een natuurreservaat) cadeau. Wij wisten dit op voorhand en hadden ook al gepland om mee te gaan. Na een veel te warme en korte nachtrust trokken we verder het noorden in om het park te bezoeken. De weg ernaar toe was al de moeite waard, niet dat er zoveel moois te zien was, maar de weg was in zulke slechte staat dat het meer weg had van een pretparkattractie.
Nog voor we aankwamen zagen we al verschillende mooie vogels en enkele apen. Eens in het park trokken we verder met een gids die ons ging helpen in onze zoektocht naar wilde dieren. We waren iets te laat vertrokken en deden onze tocht op het heetste moment van de dag, van 11u tot 14u. De zon maakte het broeiend heet en al snel zaten we door ons water heen. Toch was het zeker de moeite en hebben we enkele echte Afrikaanse dieren van dichtbij kunnen bekijken. Zo hebben we gazellen, antilopen, kraanvogels, giraffen, slangetende arenden en nog veel meer gezien. Normaal zouden we ook olifanten zien maar die waren eropuit getrokken naar een gebied dat niet bereikbaar was met de auto. De kans op leeuwen was ook vrij groot, maar op dat moment van de dag waren die bezig met hun siësta in de schaduw, waardoor ze onvindbaar waren.
Onze eerste reactie bij het niet vinden van de leeuwen was een beetje teleurstelling, maar eigenlijk schuilt daar juist de schoonheid van het natuurreservaat in. Als we veel verschillende dieren wouden zien dan moesten we maar naar de zoo in Antwerpen gaan. Nu gingen we echt op zoek naar de dieren in hun natuurlijke omgeving waar ze hun eigen natuurlijke gangetje gingen en niet zijn opgesloten. Voor mij was het alleszins een dag om nooit meer te vergeten.
In de paasvakantie nemen we geen tijd voor vakantie, we hebben aan elke leerkracht een briefje gegeven waarop ze konden invullen wat ze graag in hun klas zouden willen qua didactische afbeeldingen. Daar wordt immers zelden tot nooit gebruik van gemaakt, dikwijls omdat de leerkrachten de middelen niet voorhanden hebben. Een simpel blad papier en wat kleurpotloden is al een grote kost. Als ze dan toch gebruik maken van afbeeldingen worden deze snel getekend op bord en nadat de les gegeven is, wordt de tekening weer afgeveegd. Dat is allemaal te begrijpen natuurlijk, maar het is toch zo dat de leerstof vaak beter blijft hangen, wanneer er constant iets van terug te vinden is. Een leerling die even zijn concentratie wat kwijt is, maar naar een afbeelding aan het kijken is, is dan eigenlijk toch nog aan het leren. Daar wouden we dus gerust wat werk in steken.
En of dat wat werk was. De leerkrachten hadden hier massaal op gereageerd, en elk had keurig zijn blaadje ingevuld met 1 of meerdere verzoeken. Om alle verzoeken te vervullen zou onze paasvakantie toch net iets te kort zijn. We moesten dus keuzes maken. Veel klassen hadden dezelfde dingen opgeschreven dus het leek ons het beste om de gemeenschappelijke dingen te tekenen en deze dan te kopiëren. Dat bleek al meer dan werk genoeg, want we moesten onze eerste week zeker van ’s morgen vroeg tot ’s avonds laat aan het tekenen slaan.
We doen het natuurlijk graag en we slaan meteen twee vliegen in één klap, want met onze tekeningen zijn de klasmuren ook meteen wat minder kaal.
Vanaf nu is 21 maart officieel de dag van de vriendschap of jour de l'amitié. Het was een dag die we hebben georganiseerd volgens het principe van 'Fata Morgana'. We daagden de leerlingen van CM2 (6de leerjaar) uit om 5 opdrachten of sterren te vervullen. Als ze de 5 sterren tegen het einde van de dag voltooiden, beloonden we hen met een grote prijs. 5 Lederen ballen voor tijdens de speeltijd.
De opzet van deze dag was om de kinderen samen te laten werken met elkaar, een beetje een groepsgevoel creëren. Dat wouden we omdat de leerlingen de speeltijd dikwijls doorbrengen met vechten en ruziemaken.
We waren een beetje zenuwachtig over het verloop van de dag. De leerlingen zijn immers niet gewend om zelfstandig om alleen aan het werk te gaan. Wat te zien kregen was echter indrukwekkend. Elk groepje ging voluit voor de 5 sterren!
De 5 sterren:
- een kunstwerk dat vriendschap uitdrukt maken in het zand
- het vriendschapslied aanleren aan alle klassen, de hele school moest het lied kunnen zingen tegen het einde van de dag.
- een dans verzinnen op het vriendschapslied en dit aanleren aan alle leerlingen
- 6 foto's nemen die vriendschap uitdrukken. 5 in het groepje, 1 met de hele school
- 20 affiches maken die vriendschap promoten, 1 voor elke klas.
We konden de dag dus echt beschouwen als een waar succes. We waanden ons eventjes in een Belgische school. Behalve dan misschien één ding: in België zouden zulke initiatieven enorm worden geapprecieerd en zouden we kunnen rekenen op de medewerking van alle leerkrachten. Hier werd onze dag echter beschouwd als een vrij dagje en waren alle leerkrachten verzameld in de schaduw en namen ze even de tijd om bij te kletsen. Dat is natuurlijk hun volste recht, we vonden het vooral jammer dat ze nu niet zagen waarmee hun leerlingen bezig waren, zo hebben ze hen nog nooit gezien.
Maar al bij al kunnen we zeker van een groot succes spreken. EPC Mokolo Mboua is nu een 5-sterrenschool en de leerlingen hebben genoten van een dag die ze niet gauw zullen vergeten.
In het filmpje zie je hoe enkele leerlingen bezig zijn om het vriendschapslied aan te leren aan CE2 (4de leerjaar). Het is nog niet perfect, maar tegen het einde van de dag klonk het heel wat mooier!
Hier in Mokolo krijgen de kinderen steeds weer les op dezelfde manier. Er zit geen enkele afwisseling in de lessen. Dat is fataal voor de concentratie van de kinderen, vooral de jongere kunnen zich echt geen hele dag op het leren concentreren.
Tussendoortjes zijn een must en dat levert meer dan eens leuke beelden op. Hier namen we even de tijd om de vogeltjesdans te dansen!
